Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Tu quidem reddes; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Bonum valitudo: miser morbus. Duo Reges: constructio interrete. Age, inquies, ista parva sunt. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

An eiusdem modi?: Satis est ad hoc responsum.
Bork: Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;
Cur deinde Metrodori liberos commendas?
Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Tanta vis admonitionis inest in locis; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Non enim, quod facit in frugibus, ut, cum ad spicam
perduxerit ab herba, relinquat et pro nihilo habeat herbam,
idem facit in homine, cum eum ad rationis habitum perduxit.

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus.

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.
Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus.
Quae duo sunt, unum facit.

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.